Kur’an’da Gizli Özne Ben

📌 Vahyin ve vahyin sırlarını anlatan hakaik-ı imaniyenin içselleştirilerek birinci derecede muhatap olunarak okunmasının temel şartlarından biri öznenin sürekli insanın kendi “nefsi” yani “ben” olduğunu kabul ederek okumaktır.
📌 Yani Kur’an’da geçen bütün şahıs ve karakterlerin vasıf olarak potansiyel olarak “bende” yani “insanın nefsinde” var olduğunu bilerek vahye ve hakikatlarına muhatap olmak gerek.
📌 Bu zor ve nefsin sevmediği okumayı bırakıp özneyi benden kopardığımız anda Kur’an ile verilen mesajları şahımıza değil ötekilere yani başkalarına harice okumaya ve başkalarını kesip
biçmeye başlarız.
📌 Bediüzzamanın iman eğitiminde yaptığı büyük tecdidin ana umdesinin bir cümle ile ifadesi nedir dediğimizde aklıma “Bil ey nefsim..!” Cümlesi gelir. Bu cümle bana doğru Kur’an okumasını anlatan çok önemli bir usül dersinin inşasının ilk tuğlası hükmündedir.
📌 Üstad bu okumaya “Birinci Lem’a’da bende ki Yunus (as), İkinci Lem’a’da bende ki “Eyyub (as)” vs risalelerde bu doğru muhatabiyet ders ve usülünü vererek Kur’an’ı ve onun hakikatlarının
nasıl ve kime okunmasına dair çok güzel numunelerini ders veriyor.