Ben Demiyorum İnsanlar Diyor

📌Kur’an’i bir eğitime tabi olmanın olmazsa olmaz şartı insanın nefsinde acz,fakr ve kusurun inkar edilemeyecek bir hakikat olduğunun idraki ile başlar.
📌Bu hakikatın kabulü kişide o kadar net ve kesin bir hâl olacak ki Üstadın ifadesi ile “Bütün dünya beni medh ü sena etse, beni inandıramaz ki ben iyiyim ve sahib-i kemalim.” Diyecek ve bu hal üzerinde her daim kalacak.
📌Maalesef sathi okumalar ile “bende kemalat yok” vs gibi kelamlar etsekte iki üç kişinin nefsimize ait iki üç güzel kelamı ile ıslah olmamış yönlerimiz ortaya çıkıyor ve hemen o kişinin medhü senasına inanıp o kelamları “ben demiyorum insanlar böyle diyor” gibi güzellemelerle ifade edilen medihlerin doğru olduğu zannına giriyoruz.
📌İnsanın ayinedarlık yaptığı ve asla ona ait olmayan kemâlâtı ile övünmesi kuyumcu vitrinindeki aynaların kendinde yansıyan altınları kendinden bilmesi kendinin zannetmesi gibi bir durum.
📌Ve insanın kendinde kendine ait kemalata dair zerre bir iddiada bulunması ya da bu iddiaları kabul etmesi manen helak olması için yeterli bir sebep.
📌Mevla bizleri vahyin terbiyesine hakiki bir manada tabi olup kendini beğenme şirkinden korusun ve kurtarsın.